Ο Ελεύθερος Κόσμος...

Ελεύθεροι στον Kόσμο μας

γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος Όταν πριν από επτά περίπου χρόνια, τον Μάιο του 2003, ξεκινήσαμε την προσπάθεια έκδοσης του «ΕΚ» θέσαμε δύο βασικούς στόχους ως συντακτική ομάδα. Να μην κάνουμε εκπτώσεις στην ιδεολογία μας και να μην απολογηθούμε, ακριβώς γι' αυτές τις ιδέες μας, στο σύστημα και στα φερέφωνα του. Ως προς το δεύτερο στόχο μας μπορούμε να αισθανόμαστε απολύτως ικανοποιημένοι. Στα χρόνια αυτής της προσπάθειας μας περάσαμε πολλά. Εμπρηστικές επιθέσεις εναντίον των γραφείων μας, μηνύσεις και αγωγές, πολλές εκ των οποίων βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη και φυσικά τον γνωστό εσμό των επιθέτων που προσλαμβάνει όποιος σε αυτή την χώρα προσδιορίζεται εθνικά και πατριωτικά. Στο ζήτημα των μη ιδεολογικών εκπτώσεων εννοούσαμε ότι πρέπει να απευθυνθούμε στην κοινωνία με σύγχρονο τρόπο, χωρίς να παρεκλίνουμε από τον ιδεολογικό κορμό της κοσμοθεωρίας μας. Και αυτό γιατί η ελληνική κοινωνία είναι πλέον ώριμη να αποδεχθεί τις ιδέες μας, οπότε θα ήταν ανώφελο να αναλωθούμε και εμείς στην προσφιλή συνήθεια του «χώρου» για ενδοσκόπηση, παρελθοντολογία, γκρίνια, αρχηγισμούς και όλες τις άλλες παιδικές ασθένειες που διαχρονικά τον ταλαιπωρούν.
Δυστυχώς όμως σε αυτό τον τομέα δεν υπολογίσαμε σωστά τις αντιδράσεις των «κρατούντων», τουλάχιστον, τα ηνία αυτού του «χώρου», οι οποίοι εκτρέφονται από αυτή την κατάσταση μιζέριας και την συντηρούν με κάθε τρόπο γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από αυτή. Το τι λοιπόν ακούσαμε και περάσαμε αυτά τα χρόνια από συγκεκριμένους κύκλους και ανθρώπους είναι χαρακτηριστικό του τι κρατά περιορισμένο το πατριωτικό κίνημα στην χώρα μας. Θα αναφερθούμε σε δύο μονάχα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Σε όλα τα πολλά δικαστήρια που αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε εξαιτίας των κειμένων της εφημερίδας, είμασταν απελπιστικά μόνοι - με φωτεινή εξαίρεση την περίπτωση της προφυλάκισης του αρχισυντάκτη μας Δημήτρη Παπαγεωργίου. Όλοι όσοι από αλλού «μασάνε σίδερα», έλαμψαν διά της απουσίας τους, όπως απόντες φυσικά ήταν και οι «νηφάλιοι» και «πραγματιστές» του «χώρου». Ίσως να τους δυσαρεστήσαμε κιόλας όλους αυτούς επειδή αθωωθήκαμε στα περισσότερα εκ των δικαστηρίων ή γιατί δεν το βουλώσαμε φοβούμενοι το συνεχές «κυνήγι μαγισσών» κατά του ΕΚ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα συμπεριφοράς αφορά τις σχέσεις της εφημερίδας μας με το κόμμα του ΛΑΟΣ. Εδώ συνέβησαν τα εξής τραγελαφικά: από την μία στελέχη του κόμματος αυτού μας χαρακτήριζαν ως «ακραίους» και την ίδια στιγμή οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «ακραίοι» μας κατηγορούσαν ως ξεπουλημένους στον Καρατζαφέρη.
Υπήρξαν και αυτοί βέβαια που ενώ παλαιά μας συμβούλευαν να βάλουμε «νερό στο κρασί μας», μόλις απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές ή έπεσαν σε δυσμένεια άρχισαν να μας ψέγουν για το ότι δεν ασκούμε αρκετή κριτική στον ΛΑΟΣ. Από την μεριά μας είμασταν πάντα ξεκάθαροι. Θεωρούμε ότι το ΛΑΟΣ ωφέλησε γενικά το πατριωτικό κίνημα, με πολλά λάθη στο παρελθόν και το παρόν τα οποία τα αναφέραμε και τα κριτικάραμε. Πολύ απλά δεν θεωρούμε «ιδεολογική καθαρότητα» το να βρίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Καρατζαφέρη. Αντίθετα, την «ιδεολογική μας καθαρότητα», την μετράμε με τις πληγές που φέρουμε στο σώμα μας και τις πολιτικές καταδίκες που κοσμούν τον ποινικό μας μητρώο. Δυστυχώς για πολλούς, ο «Ελεύθερος Κόσμος», δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο παρά την εθνικολαϊκή ιδεολογία. Δεν υπηρετεί ούτε κόμματα, ούτε «σέχτες», ούτε «ηγετικές προσωπικότητες».
Ακόμα και η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ένα (μαχητικό ελπίζουμε) μέσο για την διάδοση των ιδεών μας. «Όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος» μας προειδοποιούσε κάποιος πρώην φίλος. Μόνο που εμείς προτιμούμε αντί για ένα μικρό κομματικό ή άλλο μαντρί, το μεγάλο μαντρί της ελληνικής κοινωνίας που ακριβώς λόγω των τόσων προβλημάτων της, περιμένει τις ιδέες μας. Είμαστε ελεύθεροι γιατί έτσι επιλέξαμε να δώσουμε τον αγώνα μας, χωρίς πλάτες και υπόγειες διαδρομές. Είμαστε στον κόσμο μας, γιατί οι ιδέες είναι το παν και όχι οι εαυτούληδες και οι εγωισμοί. Σε αυτόν, τον Ελεύθερο Κόσμο, οι μόνοι που είναι προστάτες του, είστε εσείς, οι αναγνώστες του, που από την πρώτη στιγμή τον αγκαλιάσατε και συνεχίζετε να τον στηρίζετε.