Ο Ελεύθερος Κόσμος...

Ελεύθεροι στον Kόσμο μας

γράφει ο Δημήτρης Ζαφειρόπουλος Όταν πριν από επτά περίπου χρόνια, τον Μάιο του 2003, ξεκινήσαμε την προσπάθεια έκδοσης του «ΕΚ» θέσαμε δύο βασικούς στόχους ως συντακτική ομάδα. Να μην κάνουμε εκπτώσεις στην ιδεολογία μας και να μην απολογηθούμε, ακριβώς γι' αυτές τις ιδέες μας, στο σύστημα και στα φερέφωνα του. Ως προς το δεύτερο στόχο μας μπορούμε να αισθανόμαστε απολύτως ικανοποιημένοι. Στα χρόνια αυτής της προσπάθειας μας περάσαμε πολλά. Εμπρηστικές επιθέσεις εναντίον των γραφείων μας, μηνύσεις και αγωγές, πολλές εκ των οποίων βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη και φυσικά τον γνωστό εσμό των επιθέτων που προσλαμβάνει όποιος σε αυτή την χώρα προσδιορίζεται εθνικά και πατριωτικά. Στο ζήτημα των μη ιδεολογικών εκπτώσεων εννοούσαμε ότι πρέπει να απευθυνθούμε στην κοινωνία με σύγχρονο τρόπο, χωρίς να παρεκλίνουμε από τον ιδεολογικό κορμό της κοσμοθεωρίας μας. Και αυτό γιατί η ελληνική κοινωνία είναι πλέον ώριμη να αποδεχθεί τις ιδέες μας, οπότε θα ήταν ανώφελο να αναλωθούμε και εμείς στην προσφιλή συνήθεια του «χώρου» για ενδοσκόπηση, παρελθοντολογία, γκρίνια, αρχηγισμούς και όλες τις άλλες παιδικές ασθένειες που διαχρονικά τον ταλαιπωρούν.
Δυστυχώς όμως σε αυτό τον τομέα δεν υπολογίσαμε σωστά τις αντιδράσεις των «κρατούντων», τουλάχιστον, τα ηνία αυτού του «χώρου», οι οποίοι εκτρέφονται από αυτή την κατάσταση μιζέριας και την συντηρούν με κάθε τρόπο γιατί πολύ απλά δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από αυτή. Το τι λοιπόν ακούσαμε και περάσαμε αυτά τα χρόνια από συγκεκριμένους κύκλους και ανθρώπους είναι χαρακτηριστικό του τι κρατά περιορισμένο το πατριωτικό κίνημα στην χώρα μας. Θα αναφερθούμε σε δύο μονάχα χαρακτηριστικά παραδείγματα. Σε όλα τα πολλά δικαστήρια που αντιμετωπίσαμε και αντιμετωπίζουμε εξαιτίας των κειμένων της εφημερίδας, είμασταν απελπιστικά μόνοι - με φωτεινή εξαίρεση την περίπτωση της προφυλάκισης του αρχισυντάκτη μας Δημήτρη Παπαγεωργίου. Όλοι όσοι από αλλού «μασάνε σίδερα», έλαμψαν διά της απουσίας τους, όπως απόντες φυσικά ήταν και οι «νηφάλιοι» και «πραγματιστές» του «χώρου». Ίσως να τους δυσαρεστήσαμε κιόλας όλους αυτούς επειδή αθωωθήκαμε στα περισσότερα εκ των δικαστηρίων ή γιατί δεν το βουλώσαμε φοβούμενοι το συνεχές «κυνήγι μαγισσών» κατά του ΕΚ. Ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα συμπεριφοράς αφορά τις σχέσεις της εφημερίδας μας με το κόμμα του ΛΑΟΣ. Εδώ συνέβησαν τα εξής τραγελαφικά: από την μία στελέχη του κόμματος αυτού μας χαρακτήριζαν ως «ακραίους» και την ίδια στιγμή οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως «ακραίοι» μας κατηγορούσαν ως ξεπουλημένους στον Καρατζαφέρη.
Υπήρξαν και αυτοί βέβαια που ενώ παλαιά μας συμβούλευαν να βάλουμε «νερό στο κρασί μας», μόλις απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές ή έπεσαν σε δυσμένεια άρχισαν να μας ψέγουν για το ότι δεν ασκούμε αρκετή κριτική στον ΛΑΟΣ. Από την μεριά μας είμασταν πάντα ξεκάθαροι. Θεωρούμε ότι το ΛΑΟΣ ωφέλησε γενικά το πατριωτικό κίνημα, με πολλά λάθη στο παρελθόν και το παρόν τα οποία τα αναφέραμε και τα κριτικάραμε. Πολύ απλά δεν θεωρούμε «ιδεολογική καθαρότητα» το να βρίζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Καρατζαφέρη. Αντίθετα, την «ιδεολογική μας καθαρότητα», την μετράμε με τις πληγές που φέρουμε στο σώμα μας και τις πολιτικές καταδίκες που κοσμούν τον ποινικό μας μητρώο. Δυστυχώς για πολλούς, ο «Ελεύθερος Κόσμος», δεν εξυπηρετεί τίποτε άλλο παρά την εθνικολαϊκή ιδεολογία. Δεν υπηρετεί ούτε κόμματα, ούτε «σέχτες», ούτε «ηγετικές προσωπικότητες».
Ακόμα και η εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι αυτοσκοπός αλλά ένα (μαχητικό ελπίζουμε) μέσο για την διάδοση των ιδεών μας. «Όποιος φεύγει από το μαντρί, τον τρώει ο λύκος» μας προειδοποιούσε κάποιος πρώην φίλος. Μόνο που εμείς προτιμούμε αντί για ένα μικρό κομματικό ή άλλο μαντρί, το μεγάλο μαντρί της ελληνικής κοινωνίας που ακριβώς λόγω των τόσων προβλημάτων της, περιμένει τις ιδέες μας. Είμαστε ελεύθεροι γιατί έτσι επιλέξαμε να δώσουμε τον αγώνα μας, χωρίς πλάτες και υπόγειες διαδρομές. Είμαστε στον κόσμο μας, γιατί οι ιδέες είναι το παν και όχι οι εαυτούληδες και οι εγωισμοί. Σε αυτόν, τον Ελεύθερο Κόσμο, οι μόνοι που είναι προστάτες του, είστε εσείς, οι αναγνώστες του, που από την πρώτη στιγμή τον αγκαλιάσατε και συνεχίζετε να τον στηρίζετε.

Τους θέλουμε και Ευρωπαίους.....

Ο δικός μας μαύρος Σεπτέμβρης

Τον Σεπτέμβριο του 1955, ο Ελληνισμός βίωσε μία τραγωδία, άσχετα αν καποιοι φροντίζουν και κάνουν ότι μπορούν ώστε αυτή να ξεχαστεί. Οι προαιώνιοι εχθροί μας τούρκοι, με ένα ομολογουμένως έξυπνο σχέδιο, εξόντωσαν τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης. Με μία προβοκάτσια, και συγκεκριμένα με μία βόμβα που εξερράγη στην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ, έφτιαξαν την αιτία για να εξαπολύσουν το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης, αλλά και άλλων περιοχών. Η πονηριά των τούρκων στο όλο εγχείρημα δεν μπόρεσε να καλύψει την βλακεία τους, αφού τα έκτακτα φύλλα των τουρκικών εφημερίδων που ενημέρωναν για το κτύπημα κυκλοφόρησαν μισή ώρα πρίν την έκρηξη της βόμβας στην Θεσσαλονίκη. Ανυπόμονοι οι μογγόλοι.
Μεθοδευμένα ξεσπά ένα κύμα βίαιων ενεργειών. Δολοφονίες, λεηλασίες, εμπρησμοί, βιασμοί, έλαβαν χώρα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Τα έκτροπα ξεκίνησαν στις 6 Σεπτεμβρίου και κορυφώθηκαν τις επόμενες ημέρες. Οι τουρκικές αρχές παρακολουθούσαν με απάθεια τον μανιασμένο όχλο να καταστρέφει τα πάντα. Τόσο ο άγγλος, όσο και ο αμερικανός πρόξενος με επείγουσες αναφορές τους επεσήμαναν ότι η κατάσταση ήταν τελείως ανεξέλεγκτη, και βέβαια τόνιζαν την ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου. Ακόμα και αξιωματικοί που υπηρετούσαν στο κλιμάκιο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη με τις οικογένειες τους δεν γλίτωσαν την μανία του τουρκικού όχλου. Με το στημένο αυτό επεισόδιο οι τούρκοι έδιωξαν στην ουσία την πλειοψηφία των Ελλήνων της Πόλης, αλλά ταυτόχρονα ξεκαθάρισαν και τα δικά τους πολιτικά ζητήματα, αφού μετά το πογκρόμ της Κωνσταντινούπολης, επεβλήθη στρατιωτικός νόμος και έπεσε η αυλαία για την κυβέρνηση Μεντερές με τον πιο βίαιο τρόπο.
Αυτή η επέτειος, αυτή η θλιβερή μέρα των Σεπτεμβριανών, δεκαετίες τώρα, είναι στην αφάνεια. Αν εξαιρέσει κανείς, τους εθνικιστές και μεμονωμένους συλλόγους και φορείς, το επίσημο κράτος έδειχνε σαν να μην ήθελε να δεχθεί ότι συνέβη αυτή η ημέρα, σαν να μην έγινε ποτέ τίποτα. Πολλοί δεν ξέρουν τι κακριβώς έγινε τον Σεπτέμβριο του 1955. Και είναι φυσικό, αφού σκοπίμως δεν γίνονται αναφορές για εκείνη τη τραγική ημέρα, δεν υπάρχουν αφιερώματα στις τηλεοράσεις, δεν εκδίδουν ανακοινώσεις τα κόμματα. Το ελλαδικό κράτος δεν έχει χώρο για ιστορικές μνήμες και γεγονότα τέτοιου είδους. Το ελλαδικό κράτος που βιώνει οξύτατη οικονομική κρίση αλλά κυρίως κρίση θεσμών, που μέρα με την μέρα χάνει την εθνική του ανεξαρτησία, που δεν είναι πλέον κυρίαρχο κράτος, ξεχνά τον Σεπτέμβριο του 1955. Μήπως το 1974 για κάποιους η Κύπρος δεν ήταν μακριά; Μήπως οι πολεμιστές της Κύπρου δεν αναφερόντουσαν ως τραυματίες της Κορέας; Μήπως μέχρι πρόσφατα το πολιτικό κατεστημένο θεωρούσε ότι στην Κύπρο δεν έγινε πόλεμος; Με αυτά τα δεδομένα δεν πρέπει και να απορούμε γιατί τα Σεπτεμβριανά, δεν μνημονεύονται όπως θα έπρεπε. Φύγανε τότε όσοι Έλληνες φύγανε και όλα ξεχαστήκανε. Αντί για ένα αφιέρωμα στην τραγική εκείνη περίοδο του Σεπτεμβρίου του 1955, οι τηλεοράσεις δείχνουν τον υπουργό των Εξωτερικών Δρούτσα, να χαζογελά με τον τούρκο ΥΠΕΞ Νταβούτογλου στο μουντομπάσκετ της Κωνσταντινούπολης. Μικρή λεπτομέρεια σε σχέση με όλες τις γελοιότητες του πολιτικού κατεστημένου, όσον αφορά την ανυπαρξία εθνικής εξωτερικής πολιτικής σε σχέση με τους τούρκους. Και βέβαια θυμόμαστε το Νταβός, τα Ιμια, τις ζεμπεκιές του Παπανδρέου, τις κουμπαριές του Καραμανλή. Εμείς δεν ξεχνούμε. Δεν ξεχνούμε την μαύρη επέτειο του Σεπτεμβρίου του 1955. Δεν ξεχνούμε επίσης πως οι τούρκοι, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, ήταν, είναι και θα είναι πάντα εχθροί μας. Και επειδή , όπως είναι γνωστό, η Ιστορία επαναλαμβάνεται, ας αναλογιστούν κάποιοι πως ξεκίνησαν τα τραγικά εκείνα γεγονότα, και ας σκεφτούν πως και που ενδεχομένως θα μπορούσαν να συμβούν τα ίδια.

Τάσος Δημητρακόπουλος 

www.elkosmos.gr 

Ο μεγάλος ασθενής...

Λανθασμένη η συνταγή ή ανίκανος ο θεραπευτής….

Όταν κάποιος γιατρός προσπαθεί να διαγνώσει τα πραγματικά αίτια, που οδήγησαν τον ασθενή του στο κρεβάτι της εντατικής, είναι υποχρεωμένος να πράξει με βάση κανόνες και αρχές, που διδάχτηκε στην σχολή του, μετέπειτα στην πρακτική, στο αγροτικό και πάει λέγοντας.
Μέχρι να έρθει η ώρα, όπου θα έχει αποκτήσει πείρα, ικανή να τον κάνει αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση της ασθένειας που θα ειδικευτεί  να θεραπεύει περνά αρκετός καιρός. Έρχεται λοιπόν, μια ημέρα των ημερών, που ο γιατρός μας γίνεται καθηγητής, μοναδικός στην αντιμετώπιση ανίατων ασθενειών.
Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι σε αυτόν τον καθηγητή ανίατων ασθενειών – βάλτε με το μυαλό σας εσείς όποια θέλετε – εμφανίζεται μια κυρία με τα συμπτώματα της επικίνδυνης πάθησης, ζητώντας από τον γιατρό να την λυτρώσει.
Ο καθηγητής, ειδήμων στην αποτελεσματική καταπολέμηση της ασθένειας με σιγουριά για τον εαυτό του, ξεκινά μια σειρά από εξαντλητικές και μακρόχρονες θεραπείες, χωρίς, όμως να μπει στην διαδικασία να ελέγξει το ιατρικό ιστορικό την εν λόγω ασθενούς.
Δηλαδή, να ερευνήσει, εάν οργανισμός είναι αλλεργικός στα σκληρά φάρμακα που τις προτείνει, να ελέγξει το κατά πόσο μπορεί να αντέξει τις δόσεις που τις συνιστά και στο τέλος τέλος να ξεψαχνίσει το ιατρικό της παρελθόν.
Το αποτέλεσμα; Η πολύμηνη και πολύπονη θεραπεία στην οποία επιβλήθηκε η ασθενής να μην αποδίδει τα αναμενόμενα. Ο οργανισμός της, αρχίζει να αντιδρά από την πρώτη κιόλας στιγμή, με εξανθήματα και εμετούς, ζαλάδες, λιποθυμίες, εξάρσεις,  μανιοκαταθλιπτικές τάσεις και πολλά ακόμη.
Ο γιατρός καλεί συσκέψεις επί συσκέψεων με τους βοηθούς του (που σημειωτέον παρακολουθούν επισταμένως την ασθενή) για να μελετήσουν τα αποτελέσματα των μηνιαίων εξετάσεων και να αποφανθούν για την πορεία της υγεία της.
Όλα, καταλήγουν στο συμπέρασμα, πως μάλλον ήταν λάθος το μίγμα της  φαρμακευτικής αγωγής που επιβλήθηκε στην ασθενή…  Και τώρα;
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η Ελλάδα. Η τριμερής επιτροπή μαζί την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν, πως ο ασθενής (το κράτος τέρας που οι ίδιοι και οι πολιτικές τους δημιούργησαν) χρήζει άμεσης θεραπείας, πριν μπει στη εντατική. Βλέπε χρεοκοπία.
Πήραν μια φόρμουλα μέτρων, που την εφήρμοσαν σε ασθενείς με την ίδια ανίατη πάθηση (βλέπε Αργεντινή, Ουγγαρία, Τουρκία κ.α.) και μας την επέβαλαν, χωρίς καν να μπούνε στη διαδικασία να ελέγξουν εάν η ασθενής, πάσχει από το ίδιο μικρόβιο. Οπότε  να είναι σε θέση να  ακολουθήσει τις ίδιες μεθόδους, αρά να αντέξει και την προτεινόμενη, σε τέτοιες περιπτώσεις, δοσολογία.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έκαναν. Ούτε καν, σκέφτηκαν να πάρουν αίμα από τον ασθενή για γενικές εξετάσεις (στην δική μας περίπτωση να τσεκάρουν την λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, μπας και το πρόβλημα ξεκινά από κει).
Τίποτα. Το μόνο που είχαν να πουν, έπειτα από ένα 10μηνο επιβολής συνεχών σκληρών και απάνθρωπων «θεραπευτικών αγωγών», ήταν πως… δυστυχώς κάναμε λάθος στην διάγνωση.  «Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος και το έλλειμμά της, αλλά κυρίως οι διαρθρωτικές αδυναμίες που παρουσιάζει η οικονομία».
Απορία: Εφόσον παραδέχτηκαν το λάθος τους, τώρα, έστω και καθυστερημένα, θα μας επιστρέψουν όσα μας στέρησαν τόσους μήνες, χάρη της «θεραπευτικής αγωγής» ή θα συνεχίσουν να μας καταστρέφουν με λάθος μεθοδολογία; Ίδωμεν…
Γράφει η Τσουκνίδα