Ο μεγάλος ασθενής...

Λανθασμένη η συνταγή ή ανίκανος ο θεραπευτής….

Όταν κάποιος γιατρός προσπαθεί να διαγνώσει τα πραγματικά αίτια, που οδήγησαν τον ασθενή του στο κρεβάτι της εντατικής, είναι υποχρεωμένος να πράξει με βάση κανόνες και αρχές, που διδάχτηκε στην σχολή του, μετέπειτα στην πρακτική, στο αγροτικό και πάει λέγοντας.
Μέχρι να έρθει η ώρα, όπου θα έχει αποκτήσει πείρα, ικανή να τον κάνει αποτελεσματικό στην αντιμετώπιση της ασθένειας που θα ειδικευτεί  να θεραπεύει περνά αρκετός καιρός. Έρχεται λοιπόν, μια ημέρα των ημερών, που ο γιατρός μας γίνεται καθηγητής, μοναδικός στην αντιμετώπιση ανίατων ασθενειών.
Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι σε αυτόν τον καθηγητή ανίατων ασθενειών – βάλτε με το μυαλό σας εσείς όποια θέλετε – εμφανίζεται μια κυρία με τα συμπτώματα της επικίνδυνης πάθησης, ζητώντας από τον γιατρό να την λυτρώσει.
Ο καθηγητής, ειδήμων στην αποτελεσματική καταπολέμηση της ασθένειας με σιγουριά για τον εαυτό του, ξεκινά μια σειρά από εξαντλητικές και μακρόχρονες θεραπείες, χωρίς, όμως να μπει στην διαδικασία να ελέγξει το ιατρικό ιστορικό την εν λόγω ασθενούς.
Δηλαδή, να ερευνήσει, εάν οργανισμός είναι αλλεργικός στα σκληρά φάρμακα που τις προτείνει, να ελέγξει το κατά πόσο μπορεί να αντέξει τις δόσεις που τις συνιστά και στο τέλος τέλος να ξεψαχνίσει το ιατρικό της παρελθόν.
Το αποτέλεσμα; Η πολύμηνη και πολύπονη θεραπεία στην οποία επιβλήθηκε η ασθενής να μην αποδίδει τα αναμενόμενα. Ο οργανισμός της, αρχίζει να αντιδρά από την πρώτη κιόλας στιγμή, με εξανθήματα και εμετούς, ζαλάδες, λιποθυμίες, εξάρσεις,  μανιοκαταθλιπτικές τάσεις και πολλά ακόμη.
Ο γιατρός καλεί συσκέψεις επί συσκέψεων με τους βοηθούς του (που σημειωτέον παρακολουθούν επισταμένως την ασθενή) για να μελετήσουν τα αποτελέσματα των μηνιαίων εξετάσεων και να αποφανθούν για την πορεία της υγεία της.
Όλα, καταλήγουν στο συμπέρασμα, πως μάλλον ήταν λάθος το μίγμα της  φαρμακευτικής αγωγής που επιβλήθηκε στην ασθενή…  Και τώρα;
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται η Ελλάδα. Η τριμερής επιτροπή μαζί την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν, πως ο ασθενής (το κράτος τέρας που οι ίδιοι και οι πολιτικές τους δημιούργησαν) χρήζει άμεσης θεραπείας, πριν μπει στη εντατική. Βλέπε χρεοκοπία.
Πήραν μια φόρμουλα μέτρων, που την εφήρμοσαν σε ασθενείς με την ίδια ανίατη πάθηση (βλέπε Αργεντινή, Ουγγαρία, Τουρκία κ.α.) και μας την επέβαλαν, χωρίς καν να μπούνε στη διαδικασία να ελέγξουν εάν η ασθενής, πάσχει από το ίδιο μικρόβιο. Οπότε  να είναι σε θέση να  ακολουθήσει τις ίδιες μεθόδους, αρά να αντέξει και την προτεινόμενη, σε τέτοιες περιπτώσεις, δοσολογία.
Τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έκαναν. Ούτε καν, σκέφτηκαν να πάρουν αίμα από τον ασθενή για γενικές εξετάσεις (στην δική μας περίπτωση να τσεκάρουν την λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, μπας και το πρόβλημα ξεκινά από κει).
Τίποτα. Το μόνο που είχαν να πουν, έπειτα από ένα 10μηνο επιβολής συνεχών σκληρών και απάνθρωπων «θεραπευτικών αγωγών», ήταν πως… δυστυχώς κάναμε λάθος στην διάγνωση.  «Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι τόσο το δημόσιο χρέος και το έλλειμμά της, αλλά κυρίως οι διαρθρωτικές αδυναμίες που παρουσιάζει η οικονομία».
Απορία: Εφόσον παραδέχτηκαν το λάθος τους, τώρα, έστω και καθυστερημένα, θα μας επιστρέψουν όσα μας στέρησαν τόσους μήνες, χάρη της «θεραπευτικής αγωγής» ή θα συνεχίσουν να μας καταστρέφουν με λάθος μεθοδολογία; Ίδωμεν…
Γράφει η Τσουκνίδα